‘O jee, het is al zover’. Maxim Februari zette zich schrap. We waren een krap uur op weg toen de olifant in de kamer zich aandiende in een fragment uit een film over de pianist Sara Davis Buechner. De omvangrijke valkuil van de Zomergasten-avond met Maxim Februari was dat het zwaartepunt van de uitzending zijn transitie van vrouw naar man zou behelzen.
Je ligt op een brancard. Het zwarte latex om je lichaam voelt bijna als een lijkzak. Alleen je hoofd piept er bovenuit. Daarop krijg je een VR-bril gezet, door kunstenaar Davey Smand. Dan kan de aardbeving beginnen. Of althans: een simulatie ervan. Voor je ogen beginnen een stoel, tafel en kast ongenadig hard te trillen. Je kunt niets doen. Alleen maar staren naar het schudden en hopen dat het stopt. Dat is precies wat Smand met deze installatie, in opdracht van de Groninger Bodem Beweging, wil bewerkstelligen: je verplaatsen in het angstige, onmachtige gevoel van Groningers die door de gaswinning hun huizen soms op hun grondvesten zien schudden. Smand hoopt dat Eric Wiebes nog langskomt om zijn installatie uit te proberen. Zodat de minister van Economische Zaken nooit meer van ‘een bevinkje’ durft spreken. Eenmaal bevrijd, wankel je nog even door het Noorderplantsoen, het levendige festivalhart van Noorderzon.
Terwijl in Luttenberg voor de 35ste keer het kampioenschap zwientie tikken wordt gehouden, vinden dierenbeschermers dat het evenement op het lijstje met achterhaald erfgoed mag. ‘Dieren gebruiken voor spelletjes is niet meer van deze tijd.’
Laat dit even op u inwerken: in de zomer worden er in Nederland 1854 orgelconcerten georganiseerd. Mogelijk zijn het er zelfs nog meer. De website orgelnieuws.nl harkte alle gegevens bij elkaar van de verschillende agenda’s en kwam tot dit aantal concerten, verdeeld over 432 locaties, tussen juni en september. Het bevestigt nog maar eens hoe bijzonder Nederland als orgelland is. En hoe onderbelicht deze praktijk is in de media.
Inge Wijers heet ze, ze speelt toneel en is momenteel te zien in Maat voor maat van Shakespeare in het openluchttheater van Diever. Wie daar regelmatig komt – en dat is doorgaans een theatraal genoegen – ontdekt zo af en toe een groot acteertalent. Vorig jaar was dat de al gerijpte klasse van Dick van Veen als een indrukwekkende koning Lear, dit jaar dus Inge Wijers, die in Maat voor maat de belangrijke rol van Isabella speelt. Ze combineert een fantastische tekstbehandeling (waarin ze moeiteloos schakelt van bijdehand naar deemoedig) met een sterke fysieke aanwezigheid. Haar vertolking van Isabella is zelfs op dat enorme speelvlak in het Dieverse bos meer dan podium vullend. Je moet naar haar luisteren én kijken, ontsnappen is niet mogelijk.
Wat moeten de strijkers hebben gedacht die het begin van Mozarts Dissonantenkwartet (1785) voor het eerst doorspeelden? Waarschijnlijk: wat gebéúrt hier? Door de dissonante samenklanken kan het niet anders dan dat de twijfel optrad – zit ík er nou naast, of is het mijn collega? Zoiets heeft gevolgen voor het tempo, voor de frasering: zo’n moment zorgt voor spanning. Aan professionele strijkkwartetten van nu de taak om dat gevoel van als-dat-maar-goed-gaat op te roepen.
Is het pietluttig om te vallen over onzuiverheid en ongelijke inzetten? Nou, nee. Maar nu gaat het om een orkest dat uit ongeveer 80 jongeren met een gemiddelde leeftijd van 19 jaar bestaat. Jongeren van Palestijnse origine, die verspreid over de hele wereld wonen en samengebracht zijn in het Palestine Youth Orchestra (PYO). Sinds 2004 vindt dat jaarlijks plaats met één week vol repetities en vervolgens een tournee. Vrijdagavond speelden ze in het Concertgebouw in Amsterdam.
Erik van den Berg deelt dagelijks een opmerkelijk fragment uit zijn verzameling historische dagboeken.
Er is behoorlijk wat verbeeldingskracht voor nodig om in Mindar een nieuwe Boeddha te zien. Toch heeft een Japans klooster al zijn hoop op de robotmonnik gevestigd. Die moet de jongeren weer naar de tempel zien te verleiden.
De politie heeft zaterdag dertien mensen opgepakt bij betogingen van ultrarechtse groeperingen en antifascistische tegendemonstranten in Portland in de Amerikaanse staat Oregon. Maar een veldslag waarvoor de autoriteiten vreesden bleef uit. Wel nam de politie tal van wapens, zoals ijzeren staven en knuppels, in beslag.