De tweestrijd tussen Rutte en Baudet heeft de VVD niet het gedroomde voordeel opgeleverd. ‘Het verschil met de PvdA is behoorlijk groot.’
Toch nog éven over dat Pauw-debat van woensdag.
Je kunt wel stellen dat in Nederland een mooie dancebandjestraditie aan het ontstaan is. In de voetsporen van het Amsterdamse duo Weval volgt al enige tijd een andere mooi duo, Polynation, dat ook elektronica mengt met een conventioneler instrumentarium. Hessel Stuut en Stijn Hosman maakten al een mooie ep en traden her en der op, maar hun debuutplaat liet nog op zich wachten.
Literair essayist Thierry Baudet was zich van geen kwáád bewust toen hij een essay schreef over het oeuvre van Michel Houellebecq. De commotie over de vrouwenemancipatie-passages had hij écht niet verwacht.
Of moeten we het omdraaien en zijn onze kritische oren toe aan een detox?
Het is woensdagmiddag in Amsterdam-Zuid. Op de Apollolaan staan de bakfietsen geparkeerd bij het felblauwe paviljoen van Jésus Rafael Soto (1923-2005). Kinderen zijn uitgelaten en dollen tussen de blauwe stroken plastic. Dit kunstwerk heeft het effect van een fontein of een glijbaan, dat is duidelijk. Geen enkele bakfietsouder kan erlangs fietsen zonder in de handrem te moeten knijpen: ‘STOOOOP!’
Willen de Britten nog een beetje rocken? Daar kun je best aan gaan twijfelen, want veel grote rockbands zijn er de laatste jaren niet bijgekomen. De stap van clubs naar arena’s lijkt voor het laatst te zijn gemaakt door Muse en de Editors, maar dat is ook alweer een generatie geleden.
‘Beste Ombudsclown’, schrijft Corianne Roza. ‘Maandag stond er een stukje van de Millennialwatcher in de krant over tiny houses. Hij schreef daarin over een millennial die zijn jongenskamer met blank hout betimmerde. Dat zal een fout zijn. Als millennials iets betimmeren dan is dat altijd met underlaymentplaat. Mijn 31-jarige buurman Thom legde me laatst uit waarom: ‘Je maakt een statement tegen dierenleed én het is avontuurlijk: zo’n underlaymentinterieur heeft de uitstraling van een kist met een babynijlpaard op weg naar een dierentuin in Mumbai.’
Met een drama over religieuze radicalisering in België en een komedie over extreme klassenstrijd in Zuid-Korea, dient de Palm-competitie te Cannes als venster op de hedendaagse wereld. Ook blijft jongste jurylid Elle Fanning (positief) de aandacht trekken.
Guillermo Brachetta is een Argentijn die in de jaren negentig neerstreek in het (toenmalige) klavecimbelwalhalla Nederland. Hij studeerde bij Jacques Ogg en Menno van Delft. Doet er allemaal niet zo toe, zijn nieuwe album is heel erg goed. Hij speelt François Couperin, het Quatrième Livre de Pièces de Clavecin. Alsof de stukken voor deze speler zijn gemaakt.